Mijn droombeeld kwam uit, in die zin dat we na een jaar verkering trouwden, en het jaar daarna de wereld rondreisden. Kindernamen hadden we al bedacht, maar we wilden van start gaan zodra we weer thuis waren. Het huis dat we kochten was groot genoeg om vier kinderen in op te laten groeien. De slaapkamer naast de onze werd liefkozend de babykamer genoemd.

Die eerste menstruatie nadat we ‘ja’ zeiden was vernietigend. Ik zakte door de grond. Het had toch in één keer raak moeten zijn? Heel naïef, terugkijkend, maar alles was ons zo voor de wind gegaan. Dat dit misschien niet zou lukken was nooit een optie geweest.

Hoe langer de zwangerschap uitbleef, hoe meer zwangeren ik om me heen zag. Na een jaar proberen ontstonden de eerste irritaties. Misschien kwam dit alles door Tom? Omdat hij zo hard werkte en gebukt ging onder stress? Ik ging een dag minder werken als docent Nederlands en misschien dat ik daardoor nog meer ontspannen was en ontvankelijk werd. Na 1,5 jaar gingen we het medische traject in. We werden beide kerngezond verklaard en IVF zou de uitkomst zijn. Na talloze pogingen en 3 jaar proberen liep ons huwelijk stuk. Het was het begin van het einde. Ik raakte overspannen. Zelfs het kijken naar de leerlingen, voor wie ik de wereld over had, vond ik confronterend. Ik worstelde met allerlei ‘waarom’ vragen en ben een jaar niet in staat geweest om voor mezelf te zorgen.

Mijn hoogmoed verdween en maakte plaats voor nederigheid. Het perfecte plaatje maakte plaats voor een realistisch beeld. Mijn ex-man is inmiddels hertrouwd en heeft een zoontje van 6 maanden. Sinds kort kan ik blij voor hem zijn.