Chris met Toby

Anders neem je toch een hond?!

Intens verdrietig hebben mijn man en ik vanavond onze hond Toby (14 jaar) laten inslapen. Bijna 9 jaar was hij ons trouwe maatje, een vrolijke noot in ons huishouden en een welkome bron van afleiding. Een groeiende tumor in zijn hoofd zorgde voor steeds heviger wordende epileptische aanvallen en het leven was voor hem (en ons) niet fijn meer. De afgelopen dagen ben ik me ontzettend bewust geworden van het plezier dat een huisdier in je leven brengt. Het is absoluut geen vervanging van een kind, maar wel een betekenisvolle invulling van de leegte.

Martkplaats aankoop

Het was eind 2009 toen we voor het eerst serieus gingen nadenken over een hond. Vooral op mijn aandringen 😉 Inmiddels stond voor ons (in principe) definitief vast dat  er geen kinderen zouden komen. Ik had een intensieve periode van rouw hierover achter de rug en had een nieuwe baan in het vooruitzicht waarbij ik grotendeels thuis zou werken. Het leek mij leuk om wat afleiding in huis te hebben en zo is Toby in ons leven gekomen. Mijn zoveelste succesvolle Marktplaats aankoop (écht waar!).

Invulling van leegte

Ik weet nog dat, toen we vertelden dat we een hond gingen nemen, verschillende mensen zeiden; “vast een vervanging omdat jullie geen kinderen krijgen”. Dieper had je me toen niet kunnen kwetsen. Natuurlijk is een hond nooit een vervanging voor een kind! En ook al zou dit wel zo zijn voor sommige mensen, dan nog is het hun keus.  Eerlijk gezegd heb ik een hekel aan mensen die zichzelf honden papa of mama noemen, want hoe on earth is dat mogelijk?!
Maar een hond is wél een hele leuke, speelse en aanhankelijke invulling van de leegte op het moment dat er geen kinderen komen. Ik kom totaal niet uit een familie waarin huisdieren een grote rol spelen en mijn man ook niet. Iedereen moest dus ook best wennen aan een hond in huis, maar ondertussen was Toby een onderdeel van de familie geworden en genoten we er allemaal van.

Vrolijk gekwispel

En wat hebben wij genoten van Toby! Heerlijke wandelingen in het bos en langs het water, praatjes met andere hondeneigenaren die je anders nooit zou aanspreken op straat, ’s avonds in de winter lekker bij ons op de bank en ga zo nog maar even door. Nooit geweten dat ik me zo kon hechten aan een dier. En dit is ook wat ik zo ga missen. De vrolijk kwispelende begroeting als ik thuiskom in een stil huis, de aandacht die hij zoekt op het moment dat ik niet zo lekker in mijn vel zit, de ochtenden waarop je beneden komt en allereerst hem een aai over zijn witte bolletje geeft.

Rouwen

En nu zijn we weer met z’n tweeën….Daar waar Toby zorgde voor vrolijke afleiding, een moment voor een fijne wandeling om in gebed even je hart te luchten bij de Heer, zullen we nu, samen een nieuw evenwicht moeten vinden. Geen witte viervoeter om te verzorgen en te knuffelen of het samen over te hebben, alleen de herinneringen en mooie foto’s. En ik kan er niet omheen, het is ook weer een confrontatie met onze onvervulde kinderwens, even m’n neus weer op de feiten dat we echt maar met z’n tweeën zijn en blijven. En dat doet pijn, daar moet ik om rouwen. De bekende rouwexpert Manu Keirse noemt rouwen om een onvervulde kinderwens ook wel chronische rouw.  

Hij zegt; “Het gaat over een verlies dat permanente energie en moed vraagt om de altijd nieuw opduikende crisissen het hoofd te bieden. Je moet je voortdurend aanpassen aan belangrijke veranderingen in je leven. Je moet jaar na jaar leven met een levend verlies dat geen einde kent. Je moet proberen je evenwicht te vinden in je leven zonder volledig je greep te verliezen.” 

Dus dat is wat we gaan doen, opnieuw ons evenwicht vinden en ons aanpassen aan deze nieuwe situatie.

Nooit meer?!

Voorlopig komt er even geen hond meer in ons leven. Want hoe leuk het ook is, het kost ook veel tijd en aandacht. De komende tijd willen even genieten van de voordelen van het OK-zijn. Lekker gaan en staan, waar en wanneer we willen, want hoe je het ook wendt of keert, …. elk nadeel  heb (uiteindelijk) z’n voordeel  
Liefs Jorien

Share with:

FacebookEmail this page Whatsapp


2 gedachten over “Anders neem je toch een hond?!”

  1. marja schreef:
    Beantwoorden

    Heel veel sterkte Jorien en Chris. Het is een gemis dat zal slijten tot een liefdevolle herinnering. Herken dit verlies. Ondanks mijn rijke kinderschare was het mijn poezedame die in moeilijke tijden regelmatig een natte bontjas had. Wens jullie liefs en troost toe. Groetjes Marja

  2. Madelief schreef:
    Beantwoorden

    Ik lees nu dit bericht van mei. Het grijpt me aan. Wat mooi geschreven en wat een mooi stukje ook van Manu Keirse. Ik en mijn partner zijn ook ongewenst kinderloos en vooral ik heb het er emotioneel (nog steeds) moeilijk mee. De tekst van Keirse heeft mij helderheid gegeven. Een bevestiging dat het chronische rouw is. Ik vond dat moeilijk te accepteren omdat ik het niet herkende of erkende….. Dank voor dit mooie stukje.

Geef een reactie

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.